Szmaragdowi rycerze. Niebo w płomieniach - Anne Robillard

Często nurtuje mnie pytanie: Czy książki przeczytane w dzieciństwie, gdyby ponownie po nie sięgnąć, przetrwałyby próbę czasu i nadal potrafiłyby czymś zainteresować? Kilka miesięcy temu miałem okazję odświeżyć sobie historię Bilbo Bagginsa i mimo upływu lat Hobbit ciągle potrafił mnie zaciekawić. Oczywiście można mieć zastrzeżenia do fabuły, psychologii postaci, jednak nie to było dla mnie akurat najważniejsze. Ponowne zagłębienie się w historię głównego bohatera po prostu sprawiło mi dużą przyjemność. Niestety literatura dziecięca, z wyjątkiem docelowych odbiorców, wzbudza często u czytelników jedynie uśmiech politowania. Takie też były moje odczucia po lekturze pierwszego tomu Szmaragdowych Rycerzy autorstwa Anne Robillard, która tę sagę zapoczątkowała w roku 2002 (do dnia dzisiejszego we Francji wydano dwanaście tomów).

Historia dzieje się na kontynencie Enkidiew, któremu grozi wielkie niebezpieczeństwo ze strony Czarnego Cesarstwa. Król Szmaragd, władca Szmaragdowego Królestwa, wykazując się zapobiegliwością postanawia wskrzesić zakon Szmaragdowych Rycerzy, który ma za zadanie strzec bezpieczeństwa poddanych. Władca tworzy szkołę dla obdarzonych magicznymi zdolnościami dzieci, które w przyszłości zasilą szeregi wojowników. Gdy przed jego oblicze dociera Królowa Fan z lodowego Królestwa Sholi, chcąc oddać pod jego opiekę swoją córkę Kirę, sytuacja zaczyna się komplikować Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że dziewczynka różni się od swoich rówieśnic nie tylko fioletowym kolorem skóry, niespotykanym na kontynencie, ale i ostrymi jak brzytwa zębami.

Podczas podróży po stworzonej przez Anne Robillard krainie poznajemy losy tytułowych Szmaragdowych Rycerzy – szóstki mężczyzn oraz jednej kobiety. Ich niekwestionowanym przywódcą jest porywczy Wellan, który jednocześnie wyrasta na głównego bohatera. Zakochany nieszczęśliwie w Królowej Fan i targany emocjami, zobowiązuje się zaopiekować jej córką, Kirą, której istnienie zdaje się być największą szansą na ocalenie całego kraju. Akcja powieści skupia się na podróży poszczególnych wojowników po całym kontynencie, w poszukiwaniu sojuszników do walki z Czarnym Cesarzem Amakeratem, władającym diabolicznymi owadoludźmi. Niestety, ciężko jest mi wymienić bohatera, która wzbudzałby jakieś szczególne emocje. Postacie są schematyczne, a autorka ich wewnętrzne przeżycia, poza wspomnianym Wellanem, owiała mgłą tajemniczości.

Słowo "ubogość" nieodłącznie będzie mi się kojarzyć z powieścią Anne Robillard. Uboga jest forma, uboga jest treść i ubogi jest język. Nawet wymyślając nazwy poszczególnych królestw autorka nie próbowała być oryginalna. Turkus, Jaspis, Szmaragd − te określenia jasno wskazują, co było jej główną inspiracją. Fabuła jest bardzo prosta, a zwroty akcji nie wzbudzają szybszego bicia serca. Również język, jakim posługuje się pisarka pozostawia duże pole do popisu malkontentom. Dość często w tekście można natknąć się na powtórzenia, a już czytanie o królu Szmaragdzie, rządzącym Szmaragdowym Królestwem i Szmaragdowymi Rycerzami potrafi przyprawić o ból głowy.

Towarzyszyło mi również dziwne wrażenie, że autorka chciała wykreować krainę pełną życia, magii i tajemniczości. Efekt końcowy przypomina wysiłki młodych adeptów pióra, którzy próbują dorównać mistrzom gatunku, jednak − nie posiadając odpowiednich umiejętności − po prostu starają się upchnąć w tekście jak najwięcej informacji dotyczących opisywanego uniwersum.

Mam nadzieję, że kolejne części, które już niedługo mają się ukazać w naszym kraju, będą trzymały znacznie wyższy poziom. Niestety Szmaragdowi Rycerze. Niebo w płomieniach ciężko polecić nawet osobom, które z fantastyką nigdy wcześniej nie miały styczności. Jest wiele znacznie lepszych pozycji, z którymi warto się zapoznać, a czas spędzony nad powieścią Anne Robillard będzie po prostu czasem straconym.
Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę