Słońce Słońc - Karl Schroeder

Niektórzy autorzy kładą nacisk na jeden konkretny element swych utworów – niech za przykład posłuży Mort Castle, którego Księżyc na wodzie pamiętam ze względu na świetne puenty, choć fabuły zdążyły zatrzeć się w pamięci. Często mówi się, iż tekst literacki może urzekać językiem – doskonały styl Johna Crowleya sprawia, że warto przyjrzeć się każdemu kolejnemu jego dziełu. Karl Schroeder zadziwiać chce czym innym: w Słońcu Słońc najważniejsze jest uniwersum. Jednak czy Virga wystarczy, aby usatysfakcjonować czytelnika?

Hayden Grffin przybywa do Slipstreamu, żeby się zemścić. Poszukuje okazji, by znaleźć się sam na sam z Chaisonem Fanningiem – admirałem tutejszej floty. To za jego sprawą ojczyzna młodego mężczyzny została niemal zniszczona. Jakimś cudem najeźdźcy dowiedzieli się o tym, ze Aerie – kraj rodzinny Griffina – jest w trakcie przygotowywania mechanicznego słońca, co uniezależniłoby go od Slipstreamu. W czasie bitwy o skomplikowane urządzenie zginęła matka Haydena. Mężczyzna jest doskonałym pilotem aerocykli, co w końcu doprowadza go na pokład Gawrona, statku, którym Fanning wybiera się na misję. Griffin zbyt późno zdaje sobie sprawę, że podróż ze Slipstreamowcami nie będzie przyjemną wycieczką, ale i tak myśli tylko o jednym: zniszczeniu swych wrogów.

Wypada zacząć od tego, co jest najbardziej charakterystyczną cechą Słońca Słońc – niesamowitego uniwersum i, co ważne, jego doskonałej kreacji. Schroeder na samym początku zaskakuje czytelnika światem fuzyjnych słońc, w którym grawitacja występuje tylko na niewielkich wysepkach, gdzie jest sztucznie wytwarzana. Potem obudowuje uniwersum wokół tego faktu; przechodzi od ogółu do szczegółu, tworząc wewnętrzną politykę Virgi, zależności między światem słońc i resztą wszechświata, wrzucając do worka jeszcze element twardej fantastyki (chociażby SI i ich niematerialne awatary). Dodaje do tego jeszcze intrygujący motyw piratów, którzy przeszukują przestrzeń w poszukiwaniu łatwego zarobku – wokół jednego z ich skarbów kręci się fabuła. Niezwykły talent Schroedera do tworzenia uniwersum sprawia, że z prawdziwą niecierpliwością czeka się na kolejny element świata przedstawionego, a nie na zwroty akcji. Można się pokusić o stwierdzenie, że autor napisał Virgę, a Słońce Słońc jest tylko okazją do jej zaprezentowania.

Co nie oznacza oczywiście, że inne elementy powieści można pozostawić bez komentarza. Fabuła tekstu całkiem nieźle uzupełnia kreację wszechświata: pozwala Schroederowi pokazywać czytelnikowi kolejne niezwykłe pomysły, jednocześnie sprawiając, że czytający nie nudzi się podczas podróży między kolejnymi wyspami. Opowieść o pirackim skarbie i osobistej zemście nie jest szczególnie odkrywcza, ale kolejne zwroty akcji oraz interesujący bohaterowie sprawiają, że nie sposób oderwać się od kolejnych tajemnic Virgi. Nie satysfakcjonuje końcówka, w której pisarz czyni ze swoich bohaterów moralne chorągiewki, co chwila zmieniając ich priorytety. Drażni też otwarty epilog. Słońce Słońc jest co prawda Pierwszą księga Virgi, ale pozostawienie czytelnika z ogromem niedomkniętych wątków to irytujący zabieg. Jeśli spojrzeć na powieść jako całość, nie sposób nie dojść do bardzo prostego wniosku: Schroeder tworzy schematyczną historię, aby zabrać czytającego do świata bardzo dalekiego od schematów. Po lekturze nie można oprzeć się wrażeniu, iż autor nie podszedł do elementów czysto literackich z odpowiednią dbałością; choć fabuła nie nuży, a z bohaterami można się zżyć, to trudno być całkowicie usatysfakcjonowanym mało skomplikowaną powieścią, będącą tylko pretekstem do rozległego opisu Virgi.

Słońce Słońc z pewnością potrafi urzec. Jeśli kochacie historie o poszukiwaniu skarbów, walkach z piratami i morskich romansach, a do tego jesteście miłośnikami niezwykłych uniwersów – powieść będzie spełnieniem waszych marzeń.
Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę