Redaktorzy oceniają - czerwiec 2011

W okresie od 1 do 30 czerwca 2011 roku w Dziale Książkowym opublikowanych zostało 29 recenzji, których średnia ocena wyniosła 7,60. Najwyższą ocenę − 9,5 – otrzymały Tak jest dobrze autorstwa Szczepana Twardocha i Kamienna Ćma Pawła Matuszka, podczas gdy najniżej oceniony został Samowar Michaiła Wellera - 3:





"Autor Wiecznego Grunwaldu uwielbia opisywać ludzkie słabości. Tak jest dobrze składa się z sześciu niezwykłych tekstów, w których pisarz nieustannie analizuje ludzką duszę, rozkłada samotność i cierpienie na czynniki pierwsze. Nie można powiedzieć o fabułach Twardocha, że są skomplikowane – poruszają problemy najzwyklejszych ludzi, bardzo rzadko ocierając się o niesamowite sytuacje. Taki zabieg sprawia, że Tak jest dobrze przeraża uniwersalnością: czytelnik widzi starca pogrążającego się w szaleństwie wywoływanym przez niesamowicie trudną przeszłość (Gerd), walczącego z własnym ego architekta (Uderz mnie) czy poszukującego ukojenia podróżnika (opowiadanie tytułowe) i zdaje sobie sprawę z tego, że Twardoch opisuje szarą rzeczywistość.

Kolejnym ogromnym plusem Tak jest dobrze jest świetny język Twardocha. Styl autora jest zmienny: czasami pisze on klarownie i dosadnie, a czasami ucieka do metafor i wymyślnych opisów. Doskonale panuje nad rytmem, nie boi się wulgarności, gdy pozwala ona oddać nastrój danej sceny.

Tak jest dobrze to lektura idealnie realizująca założenia Kontrapunktów. Rzeczywiście jest wieloznaczna, wymyka się wszelkim schematom i trudno pogodzić się z niektórymi tezami, jakie wysnuwa Twardoch, choć doskonale je uzasadnia. Jeśli poszukujecie prozy ciężkiej, mrocznej, ale naprawdę wartościowej – polecam. Trudno byłoby mi przytoczyć lepszy przykład takiej właśnie twórczości."
Bartosz 'Zicocu' Szczyżański




"Czytelnik czasem napotyka na swej drodze książkę niezwykłą. Tak odmienną od jego zwyczajnych lektur, że samo jej czytanie sprawia dziwną przyjemność, zmienia sposób percepcji, zmusza do intelektualnych zapasów z autorem, rozpatrywania możliwych interpretacji oraz wniosków. Jedną z takich pozycji jest debiutancka powieść Pawła Matuszka – Kamienna Ćma.

Już na samym początku u czytelnika pojawia się dezorientacja – co to za miejsce? Jaka tajemnica dotyczy protagonisty? Co znaczą aluzje i niedomówienia w wypowiedziach postaci? Dlaczego zasady panujące w tym świecie są tak niejasne, a rasy tak dziwne? Matuszek nie próbuje niczego wyjaśniać, wręcz przeciwnie – tworzy kolejne łamigłówki, piętrzy kolejne wyzwania przed szukającym prawdy o samym sobie i o świecie bohaterem oraz czytelnikiem. Tworzy drugie i trzecie dno opowieści, w której nic nie jest takie, jak się wydaje.

Powieściowy debiut Pawła Matuszka okazał się niesamowity – to jedna z najlepszych polskich książek ostatnich lat. Jej nietypowość, intertekstualność oraz wieloznaczność kojarzą się choćby z utworami Le Guin, a wyrafinowana forma Kamiennej Ćmy idealnie współgra z eleganckim językiem książki. To ewenement na naszym rynku wydawniczym, godny polecenia czytelnikom szukającym intelektualnego wyzwania."
Bartłomiej 'baczko' Łopatka



"W Tropicielu, jak to u Carda, najważniejsi są bohaterowie. Proces dojrzewania Rigga i jego przyjaciela Umba trwa przez całą książkę. Dochodzą do nich także kolejne młode postacie, zaburzające hierarchię i dodatkowo komplikujące cały proces. A że sytuacja polityczna nie sprzyja samotnej wędrówce grupki ważnych dzieci, to dołączą do nich dwaj dorośli, którzy jeszcze bardziej utrudniają wyklarowanie sytuacji emocjonalnej u nastolatków. Autor odnosi się w kreacji relacji między bohaterami do najbardziej tradycyjnych wartości. Uczciwość, lojalność, prawdomówność – o tym wszystkim przypomina historia wędrujących przyjaciół.

Mimo że czytelnik nieustannie towarzyszy nastoletnim bohaterom, przekonującym się o wadze podstawowych wartości, to nie ma wątpliwości, że Tropiciel jest powieścią fantastycznonaukową. A to za sprawą niezwykłych refleksji Carda dotyczących zjawiska czasu. Pisarz traktuje kwestię międzygwiezdnych podróży w zupełnie inny sposób niż większość autorów – zamiast przestrzeni zagina czas właśnie. W dodatku robi to z wyjątkową lekkością: przyjmuje każdy kolejny paradoks, jaki wypływa z jego wizji i stara się go do niej dopasować. Takie podejście sprawia, iż refleksje Carda są wyjątkowo czyste, nie giną między kolejnymi tłumaczeniami.

Autor popisał się w powieści niezwykłą pomysłowością, udowodnił czytelnikowi, że ma jeszcze sporo do powiedzenia, że mimo bardzo pokaźnego dorobku wciąż chce tworzyć coś nowego. Z niecierpliwością czekam na kontynuację tego tekstu – wierzę, iż Card pokaże idee jeszcze ciekawsze, jeszcze bardziej poruszające. Polecam!"
Bartosz 'Zicocu' Szczyżański






"Stara prawda, że książki nie należy oceniać po okładce, po raz kolejny znajduje swoje potwierdzenie. W przypadku Samowaru na tylnej stronie okładki czytelnik znajdzie fragment książki opowiadający o tytułowych samowarach – ludziach całkowicie pozbawionych kończyn, przebywających w tajnym szpitalu, który wkrótce ma zostać zlikwidowany. Pomysł drastyczny, ale jednocześnie świeży i intrygujący.

Bardzo szybko ujawnia się wielka zaleta pisarstwa Wellera – język. Swobodny, nie stroniący od dosadnych sformułowań i wulgaryzmów, wyraźnie zwraca na siebie uwagę.

Inne atuty książki rosyjskiego autora niezwykle trudno mi znaleźć, z bardzo prostej przyczyny: nie tylko nie jest ona spójną całością, ale wręcz wydaje się chaotyczną zbieraniną urywków, niepołączonych ze sobą żadną myślą przewodnią. Zdezorientowany czytelnik dociera do części drugiej, zatytułowanej "Wszystko o życiu". Nic jej nie łączy z częścią pierwszą, za to tytuł dość dobrze oddaje jej charakter: jest to bowiem traktat filozoficzny. Michaił Weller chełpi się na kartach książki, że wyjaśni istotę całego świata i życia człowieka. W efekcie jednak po przeczytaniu Samowaru czytelnik odchodzi z pustymi rękami."
Artur 'mr_mond' Nowrot Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę