Naznaczony przez bogów - Tom Lloyd

Poziom Złodzieja grobów z pewnością sprawił, że każdy czytelnik dobrze zastanowi się, czy warto sięgnąć po kolejny tom [url=ksiazki.polter.pl/szukaj,noty.html?ksiazka&Cykl&Kr%F3lestwo+Zmierzchu]Królestwa Zmierzchu[/url]. Powieść była mierna i mogła skutecznie zniechęcić do twórczości Toma Lloyda. Jedynie końcówka, która w kontekście całości jawi się jako arcydzieło, stanowi zachętę do lektury Naznaczonego przez bogów.

Na szczęście pisarz idzie za ciosem i nie pozwala opaść emocjom, którymi przepełniony jest epilog Złodzieja grobów. Tym, co rzuca się w oczy, jest zdecydowane przyspieszenie akcji – po pierwszych kilkudziesięciu stronach czytelnik co chwilę jest świadkiem kolejnych walk i potyczek. Ciekawsze są nawet narady, które w końcu czemuś służą – w poprzednim tomie było mnóstwo sztucznie go przedłużających fragmentów, bez których byłby lepszy. Trudno stwierdzić, czy ta nagła zmiana tempa jest efektem zbliżania się fabuły cyklu do punktu kulminacyjnego, czy spowodowało ją pisarskie dojrzewanie Lloyda, ale stanowi to olbrzymią zaletę Naznaczonego przez bogów. Choć świat, nad którym wisi widmo rychłej zagłady, to jeden z najpopularniejszych schematów w fantasy, to opisywanie Krain pogrążonych w walce dobra ze złem wychodzi pisarzowi dużo lepiej niż silenie się na ukazanie wszystkiego w barwach szarości. Dzięki opowiedzeniu się narratora po jednej ze stron konfliktu, czytelnik może skupić się na kibicowaniu ulubionym bohaterom zamiast przebijać się przez długie tyrady na temat ich wątpliwości dotyczących sensowności walki.

Wielką zaletą tej wypełnionej akcją powieści jest końcówka – zresztą w całym Królestwie Zmierzchu to one wychodzą Lloydowi najlepiej. Olbrzymie starcie obfitujące w liczne zwroty akcji, którego losy ważą się do samego końca, poświęcenie pojedynczych żołnierzy – pisarz bardzo solidnie opisał jedną z najważniejszych bitew w historii Krain. Jednak trzeba wypunktować coś, co rzuca się cieniem na cykl: rozwlekłość. Narrator Naznaczonego przez bogów długo sugeruje, że czytelnik zbliża się do ostatnich rozdziałów historii (ba, końcowy rozdział nazywa się Ostateczną rozgrywką), ale powieść zamyka tylko jeden, długi jej etap. Powstaje pytanie o motywację: czy czytelnik będzie miał ochotę sięgnąć po kolejny tom cyklu (a każdy z nich liczy dobre kilkaset stron) mając świadomość, że Lloydowi zdarzają się zarówno wzloty ([url=ksiazki.polter.pl/Siewca-burzy-Tom-Lloyd-c16030]Siewca burzy[/url] czyNaznaczony przez bogów), jak i bolesne upadki (Złodziej grobów)?

Nie wypada nie wspomnieć o tych, którzy w nowowydanej części Królestwa Zmierzchu są najważniejsi: Isaku i Styraksie. Ten pierwszy wraca z podróży do piekła, co zdecydowanie wpłynie na jego postępowanie i sposób postrzegania świata; drugi zaś pogrąża się w żałobie po stracie ukochanego syna. Pojedynczo, ci bohaterowie to wyjątkowo nudni przedstawiciele fantastycznego panteonu półbogów – z ich słów bije patos, a światopoglądy zostały tak dobrane, żeby byli swoim przeciwieństwem. Jednak jeśli rozpatrywać ich jako nierozerwalnie złączony tandem, warto dojrzeć kontrast, który mocno podkreśla Lloyd. Pisarz bawi się schematem bohatera ratującego świat: cały zastęp najpotężniejszych ludzi Krain z protagonistą na czele jest potrzebny, aby pokonać wybrańca bogów. Trzeba oddać też hołd Styraksowi za to, że dzięki niemu powstały zdecydowanie najlepsze fragmenty Królestwa Zmierzchu – jego pojedynki z demonem, Isakiem i smokiem są wyjątkowo satysfakcjonującą lekturą.

Naznaczony przez bogów to najlepszy tom sagi Toma Lloyda – solidna powieść pośród przeciętnych (i jednego wyjątkowo słabego) poprzedników. Prawdopodobnie byłby jeszcze lepszy, gdyby definitywnie kończył Królestwo Zmierzchu, ale pozostaje się cieszyć tym, że fani Isaka dostali w końcu tekst, który nie będzie dla nich testem silnej woli, a sprawi sporo przyjemności. Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę