Najlepsza załoga Słonecznego. Tom 2 - Oleg Diwow

Jak pisałem już w swojej recenzji pierwszej części książki, po Najlepszą Załogę Słonecznego sięgnąłem zupełnie przypadkowo, a że pierwszy tom przypadł mi do gustu, to automatycznie zakupiłem i drugi. W przeciwieństwie do swojego poprzednika, który był nad wyraz krótki, tom drugi prezentuje się okazalej. Wynika to zapewne z faktu, że w pierwszym mamy jedną część książki – Nad Ziemią, natomiast drugi mieści w sobie drugą – Poza Ziemią i trzecią – Na Ziemi. Dlaczego nie zostało to wszystko wydane jako jedna pozycja? Trudno mi powiedzieć. Taki sposób wydania posiada pewne wady. Pierwszą była konieczność oczekiwania na możliwość zapoznania się z dalszymi losami bohaterów, które były urwane w dość kluczowym momencie. Ten problem już jednak nie istnieje, mamy bowiem możliwość, a w zasadzie konieczność, kupienia obu książek. Druga wada to wytworzenie w czytelniku przekonania, że kupując tom pierwszy uzyska podobny w stylu, treści i humorze ciąg dalszy. Tak się jednak nie dzieje. Tom drugi jest zdecydowanie inny.

Druga część książki – Poza Ziemią nie jest już swobodnie opisaną humorystyczną opowiastką o życiu kosmicznej floty. Nagle na pierwszy plan wysuwają się, wspominane wcześniej z przymrużeniem oka, problemy floty i załogi. Wojskowy, rubaszny humor zaczyna być jakby nie na miejscu. Pojawia się problematyka wojen domowych, odseparowania od społeczeństwa poprzez życie poza Ziemią i, w świetle zbliżającego się rozwiązania floty, problem z wyobrażeniem sobie powrotu w szeregi ludzi żyjących na powierzchni planet. Nasza najlepsza załoga Słonecznego okazuje się być niechcianą na Ziemi i innych planetach zbieraniną bratobójców, osób chorych psychicznie i jednostek aspołecznych, na którą zrzucona jest odpowiedzialność za krwawe skutki międzyplanetarnych konfliktów.

Na szczęście pojawia się iskierka nadziei na "powrót do łask". Niestety wątek ten jest niedokończony, co mogłoby sugerować kolejne tomy powieści jednak pospieszne domknięcie w części trzeciej pozostałych wątków raczej pozbawia nas tych złudzeń.

Część trzecia – Na Ziemi jest najsłabsza ze wszystkich trzech, można wręcz odnieść wrażenie, że autor nie miał pomysłu jak to wszystko pociągnąć dalej, albo że miał narzucony limit znaków przez wydawnictwo lub ewentualnie, że znudził się tworzonymi przez siebie bohaterami. O humorze, który miał być sztandarowy w tej produkcji na dobrą sprawę możemy zapomnieć, o spokojnym opisie wydarzeń również. Większość rzeczy zaczyna w zastraszającym tempie zdarzać się bez żadnych argumentów przyczynowo-skutkowych. Otrzymujemy w ten sposób chaotyczny opis działań wojennych i na sam koniec chwilę na smutne podsumowanie.

Zatem czy warto kupić drugi tom Najlepszej Załogi Słonecznego? To trudne pytanie. Z jednej strony, jeśli podobał się wam tom pierwszy i chcielibyście poznać dalsze losy bohaterów, to sięgnijcie po tom drugi. Czujcie się jednak ostrzeżeni, że to praktycznie inna książka. Jeśli podobał wam się humor i styl części pierwszej, ale nie zżyliście się z dzielną załogą pod dowództwem admirała Raszyna nie czytajcie tomu drugiego. Jeśli natomiast nie odpowiadał wam humor tomu pierwszego, jednak sama historia Najlepszej Załogi Słonecznego przypadła wam do gustu to tom drugi powinien się wam spodobać.

Tak naprawdę trudno zaklasyfikować Najlepszą Załogę Słonecznego jako całość. Z jednej strony tylko pierwszą część i kawałek drugiej można nazwać fantastyką humorystyczną, z drugiej zaś cała książka raczej nie trafi do miłośników klasycznego science-fiction. Tak więc pierwszy tom polecałem, a przy drugim napiszę, że nie jest pozycją obowiązkową. Czy zatem jest to Największe Rozczarowanie pod Słońcem? Na szczęście nie, ale odkładając tom pierwszy na półkę czułem się o wiele bardziej zadowolony z lektury.
Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę