Czerń - Maja Lidia Kossakowska

Uwielbiam prozę Mai Lidii Kossakowskiej. Choć Zakon Krańca Świata nie przypadł mi zbytnio do gustu, to prawdziwie zakochałem się w "anielskich opowieściach", ukazanych w Siewcy Wiatru, Żarnach Niebios i Obrońcach Królestwa. Antologia opowiadań Więzy Krwi również wywarła na mnie spore wrażenie, a jej lektura dała mi (mimo tematu i ogólnego, depresyjnego wręcz przekazu) pozytywnego kopa. Chyba wszystkie wymienione dzieła tej autorki cechuje niezwykła, genialna wręcz plastyczność opisów, niesamowita wyrazistość przekazu i dobrze zarysowane postacie.

Nie inaczej jest z pierwszą opowieścią z cyklu Upiór Południa. Naprawdę wspaniałe książki, filmy, czy audycje radiowe lub telewizyjne, moja babcia zwykle określa przymiotnikiem "piękne". Tak, Czerń jest właśnie taka. Nie bardzo dobra, nie genialna, i nie idealna. Po prostu piękna.

Afryka od dawien dawna była domem duchów, demonów i okrutnych orisza. Przede wszystkim jednak miejscem wielu walk plemiennych oraz pełnych okrucieństw, strachu i śmierci wojen domowych. Jednym słowem: piekło na Ziemi. Właśnie w to piekło zostaje rzucony korespondent wojenny, Jacek Wilczyński. Mimo pomocy najlepszego leku – pięknej Francuzki, Fabienne i tego, że usilnie pragnie powrócić do dawnego, spokojnego życia - musi zmierzyć się z demonami przeszłości. Lecz nie wszystko jest takie proste, gdy jest się opętanym przez pradawnego orisza…

Czerń niesie ze sobą olbrzymią dawkę emocji. Afryka, wraz ze wszystkimi swoimi okropieństwami, przemocą i brutalnością, jest przedstawiona naprawdę realnie. Czytając powieść nie byłem tylko i wyłącznie biernym obserwatorem. Ja przeżywałem tę historię razem bohaterami - ich odczucia były moimi odczuciami. Z kart książki wręcz bił upał, żar i negatywne emocje, które przynosi kolebka ludzkości. Zazwyczaj, czytając książki czy oglądając film, jestem dość obojętny. Ale pierwszy z Upiorów Południa sprawił, że musiałem sobie robić przerwy w czytaniu, by ochłonąć ze wszystkich mało pozytywnych uczuć (od złości i gniewu, po wręcz depresyjny smutek) i wrócić do rzeczywistości.

Niesamowity styl autorki został ukoronowany naprawdę pięknym wydaniem. Wspaniała, stylizowana na startą przy brzegach okładka jest tylko preludium do naprawdę dobrych ilustracji, którymi okraszone są karty książki. Duże brawa dla Dominika Brońka, który wykonał swoją pracę wręcz wzorowo.

Jedyną wadą tej powieści jest jej długość, a właściwie jej brak. Dwieście stron, mimo przerw w czytaniu, minęło mi naprawdę szybko. Wiem, że rozwlekanie opowieści o panu Wilczyńskim nie pomogłoby książce, ale czuję pewien niedosyt. Na szczęście Fabryka Słów zapowiada jeszcze trzy książki z tego cyklu i mam nadzieję, że będą tak dobre, jak obecna.

Maja Lidia Kossakowska wspięła się w Czerni na wyżyny kunsztu literackiego, a jej najnowsza powieść (mimo miejscami dającej się odczuć schematyczności) utwierdziła mnie w przekonaniu, że autorka ta jest najlepszym polskim twórcą fantastyki ostatnich lat. Mogę powiedzieć wam tylko jedno: marsz do księgarni po najnowsze dzieło Królowej Polskiej Fantastyki. Z pewnością nie pożałujecie! Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę